Γκουχ-γκουχ

Ένα είναι σίγουρο. Δεν πρόκειται να πιάσω τσιμπούρια για το υπόλοιπο του βίου μου!
Ο λόγος; Ψέκασα την πολυλατρεμένη μας Τσάκι με αντιτσιμπουρικό, καθόσο η δίμηνη συγκατοίκηση με τη μάνα μου τη φιλοδώρησε με τσιμπούρια-φασολάκια (την Τσάκι, όχι τη μάνα μου). Τα ανακαλύπτω μόλις την παρέλαβα και της έκανα μπάνιο και στο παρατσάκ γλύτωσα το έμφραγμα γοργόνα-πράμα.... Τηλεφωνώ πανικόβλητη στο γιατρό της και μου λέει ότι να βάλω το τάδε σπρέι, αλλά να ΜΗΝ την έχω πλύνει για 3 ημέρες... Οπότε περίμενα να περάσουν οι μέρες από το μπάνιο της και σήμερα το απόγευμα βάζω γάντια, βγάζω βούρτσες, βγάζω και την Τσάκι από το σπίτι της και αρχίζει η οδύσσειά μου. Διότι, κάθεται ο σκύλος να τον ψεκάσεις; Δεν κάθεται! Τη μια να θέλει να μασήσει τη βούρτσα, την άλλη να θέλει να δαγκώσει τα γάντια μου, την τρίτη να στιρφογυρίσει επειδή έτσι της κάπνισε...δράμα! Με τα πολλά της κάνω το τρίχωμα-αχινό με την βούρτσα, ψεκάζω, παλεύω και τρίβω....μέσα σε αυτό το χορό, "φυσικά" είσέπνευσα και λίγο σπρέι και βήχω ακόμα!

Update: Αν μη τι άλλο. το σπρέι δούλεψε! Σήμερα το πρωί είχαν εξαφανιστεί όλες οι τσιμπουρο-κύστες από το τρίχωμά της! Χαλάλι ο βήχας!