Άλλη μια γιορτή και μια επέτειος...One more day to remember..

Σήμερα γιορτάζει η μανούλα μου! Της ευχήθηκα ήδη από το τηλέφωνο και θα την δω το απόγευμα.

Επίσης σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη μετακόμισή μας στο παραθαλάσσιο σπίτι. Ένας χρόνος με πολλές διαδρομές στην Αττική Οδό και το Μετρό, πολλά ταξίδια στο εξωτερικό, την άφιξη της Τσάκι και μία απόφαση: Θα μείνουμε!

Today it is my mother's nameday! I already wished her on the phone and will see her in the afternoon.

Also, it's been a year today that we moved to the seaside house. One year of commuting through Attiki Odos and metro, many trips abroad, Tsaki's arrival and one decision: we'll stay here!

ΕΠΕΤΕΙΟΣ (από τους ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥΣ του Ελύτη)

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ στο σημάδι ετούτο που παλεύει.

Πάντα κοντά στη θάλασσα νιάτα στα βράχια επάνω,

στήθος με στήθος προς τον άνεμο που να πηγαίνει ένας άνθρωπολογαριάζοντας με τις δροσιές τις πράσινες στιγμές του, με νερά τα οράματα της ακοής του, με φτερά τις τύψεις του.

Ζωή παιδιού που γίνεται άντρας πάντα κοντά στη θάλασσα όταν ο ήλιος τον μαθαίνει ν’ ανασαίνει κατά κει που σβήνεται η σκιά ενός γλάρου. Έφερα τη ζωή μου ως εδώ άσπρο μέτρημα γαλανό άθροισμα λίγα δέντρα και λίγα βρεγμένα χαλίκια δάχτυλα ελαφρά για να χαϊδεύουν ένα μέτωπο. Ποιο μέτωπο κλαιν όλη τη νύχτα οι προσδοκίες και δεν είναι πια Κανείς δεν είναι ν’ ακουστεί ένα βήμα ελεύθερο ν’ανατείλει μια φωνή ξεκούραστη. Στο μουράγιο οι πρύμνες να παφλάσουν γράφοντας όνομα πιο γλαυκό μες’ στον ορίζοντα τους λίγα χρόνια λίγα κύματα κωπηλασία ευαίσθητη στους όρμους γύρω απ’ την αγάπη.

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ χαρακιά πικρή στην άμμο που θα σβήσει --- Όποιος είδε δυο μάτια ν’ αγγίζουν τη σιωπή του κι έσμιξε τη λιακάδα τους κλείνοντας χίλιους κόσμους ας θυμίσει το αίμα του στους άλλους ήλιους.Πιο κοντά στο φως υπάρχει ένα χαμόγελο που πληρώνει τη φλόγα -- Μα εδώ στο ανήμερο τοπίο που χάνεται σε μια θάλασσα ανοιχτή κι ανέλεη μαδά η επιτυχία στόβιλοι φτερών και στιγμών που δέθηκαν στο χώμα σκληρό κάτω από τ’ ανυπόμονα πέλματα, χώμα καμένο για ίλιγγο ηφαίστειο νεκρό.΄

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ πέτρα ταμένη στο υγρό στοιχείο πιο πέρα απ’ τα νησιά πιο χαμηλά απ’ το κύμα, γειτονιά στις άγκυρες

-- Όταν περνάν καρίνες σχίζοντας με πάθος ένα καινούργιο εμπόδιο και το νικάνε και μ’ όλα τα δελφίνια της αύγαζ’ η ελπίδα κέρδος του ήλιου σε μη ανθρώπινη καρδιά

-- Τα δίχτυα της αμφιβολίας τραβάνε μια μορφή από αλάτι λαξεμένη με κόπο αδιάφορη άσπρη που γυρνάει προς το πέλαγος τα κενά των ματιών της στηρίζοντας το άπειρο.