Χθες το απόγευμα

Τελικά έχουμε την τάση να υποτιμούμε τις αντοχές μας!
Έχθές συναντήθηκα με τη φίλη μου τη Ρ. η οποία μένει Αγγλία και έρχεται 2-3 φορές το χρόνο στα πάτρια εδάφη. Πήγαμε σε ένα εστιατόριο για φαγητό (τίποτα το εξωφρενικό, από μια σαλάτα-γίγας η καθεμιά μας και μοτσαρέλα-σε-ντομάτα για ορεκτικό) και ενημέρωση του τελευταίου εξαμήνου εκατέρωθεν. Στη συνέχεια συνάντησα το βίκτωρα και πήραμε την άγουσα για το σπιτάκι μας. Οι άνεμοι στην Αττική Οδό ήταν ιδιαίτερα αισθητοί, γεγονός που με έκανε να οδηγώ με την αδρεναλίνη πέρα από το κόκκινο.
Φτάνουμε καλά, αλλά με την είσοδο στο σπίτι, μας πιάνει μια μυρωδιά βόθρου... Ξεκουραζόμαστε λίγο (η αρχική μας πρόθεση ήταν να φυτρώσουμε στον καναπέ, μέχρι να βρούμε το κουράγιο να συρθούμε στο κρεββάτι μας, νιώθαμε τελείως αλοιφή) και αρχίζουμε τις έρευνες στο εξωτερικό του σπιτιού. Ευτυχώς οι βόθροι δεν είχαν γεμίσει και με δυο-τρία καζανάκια έφυγε η μυρωδιά.

Επί τη ευκαιρία, κόλλησα και τα σήματα του γκαράζ , διότι την Κυριακή που μας πέρασε, είχαμε και αυτό το φαινόμενο #$#&*#*$)%^*#

(μα πόσο ΚΑΦΡΟΣ μπορεί να γίνει κανείς;)

και να μην μας λένε μετά "μα δεν έχει σήμα ότι είναι γκαράζ" (ναι, γιατί μπορεί να είναι αποθήκες της ΝΑΣΑ ή οι είσοδοι για το Κέντρο της Γης! γκρρρ).

Τώρα ΕΧΕΙ!

Έ! Αφού αρχίσαμε τις "εξωσπιτικές" ασχολίες, ας ασχοληθούμε λίγο και με τα ταλαίπωρα τα παρτέρια! Τα ξεχορτάριασα, ξερίζωσα ολόκληρα μέτρα από μια μυστήρια περικολάδα που απιελούσε να πνίξει τα δεντράκια, μάζεψα τα ξερά και όλες τις φερτές ύλες που τους φιλοδώρησε ο άνεμος (πλαστικά, ραβασάκια και άλλα αγνώστου ταυτότητος αντικείμενα) και φυσικά πότισα, διότι το αυτόματο ποτιστικό, σα να μην κάνει καλά τη δουλειά του. Ιδού τα αποτελέσματα.

Με πέσαν τα πάκια, αλλά το φχαριστήθηκα! Το περίεργο είναι ότι παρόλη την καταπόνηση, ένιωθα πιο ξεκούραστη από ότι όταν έφτασα στο σπίτι...μάλλον είναι καιρός να φτιάξω κι εκείνες τις ζαρντινιέρες με τα αρωματικά φυτά (δυόσμο, βασιλικό και λουίζα) και να φυτέψω και μερικές αγγελικές!