15.6.06

Καλοί τρόποι και χαμόγελο...

Κάθε φορά που ταξιδεύω σε δυτικού τύπου κοινωνίες, επιστρέφω με ένα παράπονο...γιατί δεν είμαστε κι εμείς έτσι;
Δεν εννοώ στα οικονομικά ή σε θέματα υποδομής, εννοώ σε κάτι πολύ πιο απλό, στους τρόπους, στη συμπεριφορά απένταντι στα άτομα που συναντάμε καθημερινά. Ο αγαπημένος μου Νικόδημος έχει αποκαλέσει αυτό το σύνδρομο "εθνική τσαντίλα". Εγώ τείνω να το μετανομάσω σε "εθνικό μιζέριασμα".
Έχω συμπληρώσει πέντε ημέρες πέρα από τον Ατλαντικό και εκτός από την ευεξία που προκαλεί η εξερεύνηση καινούργιων πραγμάτων, έχω μια μονίμως θετική διάθεση. Ο λόγος είναι απλός: ο καθένας που συναντώ και χρειάζεται να του μιλήσω (για πληροφορία ή απλά για να περάσω ξυστά από δίπλα του) μου απαντά με ένα χαμόγελο, το οποίο, καθώς δεν θέλω να φανώ αγενής, φοράω κι εγώ στο πρόσωπό μου. Στη συνέχεια, το "φόρεμα" γίνεται "αίσθημα" και εξελίσσεται σε θετική διάθεση.
Καλοί τρόποι; Ναι! Επίπλαστοι; Ίσως, αλλά αποτελούν ένα από τα υψηλότερα πολιτιστικά επιτεύγματα, καθώς αντικατοπρίζουν τον σεβασμό του ενός ατόμου για την προσωπικότητα του άλλου. Δεν έχει σημασία αν εκείνη τη στιγμή εσύ έχεις "τις μαύρες σου". Δεν είναι υποχρεωμένος και ο άλλος να τις αποκτήσει, διότι σίγουρα, έτσι δεν λύνεις το πρόβλημά σου. Αντίθετα, με τη μουρτζουφλιά, το μιζέριασμα και τη μόνιμη τσαντίλα, όχι μόνο δεν το λύνεις, αλλά πολλές φορές το επιτείνεις ή αποκτάς καινούργιο. Στην Ελλάδα το έχουμε ονομάσει αυτό "ειλικρίνεια", ενώ δεν είναι τίποτα άλλο παρά αγένεια και έλλειψη σεβασμού στον άλλο. Δεν αμφισβητώ το δικαίωμα της εξωτερίκευσης των αρνητικών συναισθημάτων, απλά δεν βλέπω το λόγο γιατί θα πρέπει να γίνει αυτό στο λεωφορείο, στην τράπεζα ή στις κάθε είδους ουρές. Άσε που σπανίως εξωτερικεύονται τα θετικά συναισθήματα, με αποτέλεσμα να ανατροφοδοτείται η αρνητικότητα.
Ακόμα και το τυπικό "have a nice day", λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, τόσο για αυτόν που το δέχεται, όσο και για αυτόν που το λέει. Καταλήγεις να έχεις μια καλή μέρα, ότι κι αν σου τύχει, μόνο και μόνο επειδή σου το είπε κάποιος (η δύναμη των λέξεων είναι μεγαλύτερη απ΄ ότι θέλουμε να πιστεύουμε).
Δεν μπορώ να μην θυμάμαι τις πόρτες που έτρωγα στα μούτρα κάθε φορά μου περπατούσα με έλληνα συμφοιτητή μου στην Αγγλία. Εδώ, ο καθένας που περνά την πόρτα του μετρό για παράδειγμα, την κρατάει μέχρι να την στηρίξει ο επόμενός του. Είναι το ελάχιστο δείγμα σεβασμού και αναγνώρισης της ύπαρξης του άλλου.
Δεν γίνεται να μη μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ακόμα και ένα 10χρονο αγοράκι, μου κράτησε την πόρτα καθώς διασταυρονώμαστε σε κάποιο σημείο...το "ευχαριστώ" γίνεται φυσική απάντηση σε τέτοιες καταστάσεις.
Δεν μπορώ να μην θαυμάσω την πειθαρχία, κάθε φορά που σταματάει ο συρμός του μετρό και σχηματίζονται σχεδόν αυτόματα, σειρές αναμονής στις δύο πλευρές της κάθε πόρτας. Απλή λογική: αν δεν αδειάσει πρώτα το βαγόνι και δεν κάνουν χώρο στην πόρτα για να αποβιβαστούν, πώς θα χωρέσουν αυτοί που θα επιβιβαστούν;
Θα μπορούσα να αναφέρω και άπειρα άλλα παραδείγματα, που ενοχλούν και ενίοτε πονάνε, διότι αποδεικνύουν ότι παρόλη την "αυθεντικότητά" μας, δεν έχουμε μάθει να συνυπάρχουμε , ακολουθώντας βασικούς κανόνες, που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη "καλή" συμπεριφορά, αλλά και με τη λογική της απρόσκοπτης διαβίωσης.
Συμπέρασμα: Χαμογελάστε, μπορεί και να το νιώσετε ή ακόμα καλύτερα να "κολλήσετε" και κάποιον γύρω σας!

19 σχόλια:

Marina είπε...

Το είπες πρός το τέλος του άρθρου σου "δεν έχουμε μάθει να συνυπάρχουμε" με άλλους ανθρώπους, εδώ ο καθένας την πάρτη του πρώτα. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο όταν κατακουρασμένος φθάνεις στο ξενοδοχείο σου και σε περιμένει η ρεσεψιονίστα με ένα ωραίο χαμόγελο αντί με μιάς μακρυάς μουράκλας..
Χάνουμε στα δύσκολα, στα βασικά, χάνουμε και στα απλά δυστυχώς..

An-Lu είπε...

@μαρίνα
ξεκινάμε να χάνουμε από τα απλά δυστυχώς....

Stavros Katsaris είπε...

Με λίγες λέξεις μόνο...
Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας!

Ή όπως το σκέφτομαι εγώ....
Η δυστυχία του να νομίζεις πως είσαι ο πρώτος!

Καλά να περάσεις! Απόλαυσε τις διαφορές!

An-Lu είπε...

@σταύρο
αυτό ακριβώς...το παραφουσκωμένο εγώ που δεν αφήνει να δουν ότι υπάρχουν και άλλοι γύρω.
Ευχαριστώ για τις ευχές!

apousia είπε...

Δυστυχώς δεν ''διδάσκεται'' an-lu.
Μαθαίνεται,γίνεται βίωμα και δεύτερη φύση.
Μα θέλει προσπάθεια, και προϋποθέτει απόφαση υπέρβασης των όποιων δικών σου στενών ορίων..

Την αγάπη μου!
Με το καλό να μας έρθεις!

An-Lu είπε...

@απουσία
πρώτα διδάσκεται και μετά γίνεται βίωμα...δεν έρχεται "επιφοίτηση". Άλλωστε, ακόμα και εδώ, τα μεγάφωνα στο μετρό τους υπευνθυμίζουν πως θα μπουν και θα βγουν από το τρένο...

Кроткая είπε...

Ανναλού μου, έχεις δίκιο. Εμένα γιατί μου το έμαθε η μάνα μου να λέω καλημέρα όταν μπάινω σε ένα χώρο, ευχαριστώ όταν με εξυπηρετούν και συγγνώμη όταν σκουντάω κάποιον κατά λάθος; Και θα το μάθω κι εγω στα παιδιά μου. Σε άλλους δεν το μάθανε, κι όχι μόνο αυτό, τους μάθανε και να το σνομπάρουν, λες και η μαγκιά ισοδυναμεί με την αγένεια.

Αν θες το πιστεύεις, μου έχει τύχει να περνάω διάβαση ως πεζή με κόκκινο και όχι μόνο να κοκκαλώνει το αυτοκίνητο, αλλά και να μου κάνει νόημα να περάσω.... χαμογελώντας! Γαντάζεσαι τι θα άκουγα στην Ελλάδα. Το λιγλότερο θα ήταν "πού πας μωρή; και άντε να πλύνεις κάνα πιάτο!". και είχα άδικο έτσι? αλλά ο άνθρωπος πρώτον δε θα με σκότωνε, έτσι κι αλλιώς, και για΄τι αν χαλάσει την καρδιά του επειδή εγώ πε΄ρασα με κόκκινο; Αφού δεν έγινε ατύχημα, όλα καλα!

Кроткая είπε...

Ανναλού μου, έχεις δίκιο. Εμένα γιατί μου το έμαθε η μάνα μου να λέω καλημέρα όταν μπάινω σε ένα χώρο, ευχαριστώ όταν με εξυπηρετούν και συγγνώμη όταν σκουντάω κάποιον κατά λάθος; Και θα το μάθω κι εγω στα παιδιά μου. Σε άλλους δεν το μάθανε, κι όχι μόνο αυτό, τους μάθανε και να το σνομπάρουν, λες και η μαγκιά ισοδυναμεί με την αγένεια.

Αν θες το πιστεύεις, μου έχει τύχει να περνάω διάβαση ως πεζή με κόκκινο και όχι μόνο να κοκκαλώνει το αυτοκίνητο, αλλά και να μου κάνει νόημα να περάσω.... χαμογελώντας! Γαντάζεσαι τι θα άκουγα στην Ελλάδα. Το λιγλότερο θα ήταν "πού πας μωρή; και άντε να πλύνεις κάνα πιάτο!". και είχα άδικο έτσι? αλλά ο άνθρωπος πρώτον δε θα με σκότωνε, έτσι κι αλλιώς, και για΄τι αν χαλάσει την καρδιά του επειδή εγώ πε΄ρασα με κόκκινο; Αφού δεν έγινε ατύχημα, όλα καλα!

An-Lu είπε...

@krotkayoska
Έτσι είναι βρε γλυκιά μου. Άλλα μας μάθανε εμάς, μάλλον τίποτα στους περισσότερους και από πανω την ακούμε...
Όσο για την οδήγηση, στην Ελλάδα μάλλον δεν θα ζούσες για να διηγηθείς αυτό το επεισόδιο...

So_Far είπε...

Εγώ πάλι βλέπω ότι αν είσαι ευγενικός, ξεκινάς με "σας παρακαλώ" μία ερώτηση και κλείνεις με "ευχαριστώ" σε μία απάντηση σε κοιτάζουν λες και είσαι αλλούτερο πλάσμα ή κλώνος του Ζαμπούνη. Δυστυχώς είμαστε έθνος γαϊδουριών και δεν έχουμε καταλάβει ότι δεν μας βγάζει πουθενά αυτό.

An-Lu είπε...

@so far
Δυστυχώς, σωστό κι αυτό...

Marina είπε...

Αν το ανδρικό προσωπικο τού ξενοδοχείου είναι περιποιητικό και χαμογελαστό μας αρέσει, στο εξωτερικό. Η ίδια συμπεριφορά στην Ελλάδα αυτόματα χαρακτηρίζεται "φλώρικη"..
μη το ψάχνεις, είμαστε υποανάπτυκτοι.

An-Lu είπε...

@μαρίνα
Υποανάπτυκτοι με αρκετές δόσεις παράνοιας είμαστε...άστα...
@μόργκι
πολύ καλή ιδέα! Προς το παρόν θα αρχίσω να ποστάρω (ιστολογώ;) μερικούς από τους κανόνες καλής συμπεριφοράς που είχε καταγράψει ο Ουάσινγκτον σε ηλικία 14 ετών, όσους έχουν ισχύ και σήμερα εννοείται!

diki είπε...

Άσε τα ίδια πάθαινα κι εγώ όταν ερχόμουν Ελλάδα. Washington είπαμε πως είχες πάει; Εμείς εδώ είμαστε μάγκες, κι όχι 'Αμερικανάκια'. Τρομάρα μας...

An-Lu είπε...

@diki
Ναι, μόνο που τα "αμερικανάκια" έχουν κατορθώσει πραγματική "ποιότητα ζωής" στους περισσότερους τομείς της καθημερινότητάς τους...

ellinida είπε...

Μπορεί να έχουν τα χίλια κακά αλλά είναι ευγενικοί αν μη τι άλλο .
Και πράγματι , ένα χαμόγελο και η ευγένεια είναι το παν σ'έναν άνθρωπο .

Unknown είπε...

Στην καθημερινότητα τους ναι, αλλά εαν τυχόν και σου στραβώσουν τα επαγγελματικά, σε ξεχνάνε σε χρόνο dt-σαν να μην υπήρξες ποτέ (το διάβασα στους New York Times και μου το επιβεβαίωσε γνωστός μου που ζει εκεί).

Το κακό με εμάς είναι πως την ασέβεια προς τον άλλο την εφαρμόζουμε και σε μαζικό επίπεδο...

Εγώ πήγα στην Κύπρο προ μηνών και περίμενα να δω ένα μπου***λο τύπου Ελλάδας και έπαθα σοκ από την λογική που ακόμα κυριαρχεί εκεί.

An-Lu είπε...

@ellinis
Είναι ο καθρέφτης της ελάχιστης προσωπικής αντανάκλασης που μπορούμε να μεταδόσουμε ανέξοδα ;-)
@τόλη
Business is business, αλλά στην καθημερινή κίνηση, ειδικά στους δημόσιους χώρους, οι καλοί τρόποι υφίστανται.
Όσο για την Κύπρο, όντως...κι εμένα μου έκανε εντύπωση η διαφορά.

KitsosMitsos είπε...

Ακριβώς έτσι είναι!
Η ευγένεια, έστω και τυπική, σε απλά καθημερινά πράγματα εκλείπει πλέον.
Πόσο απλό θα ήταν μια καλημέρα, ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα. Και όμως, ούτε και αυτό...
Τι να πεις κανείς!