Καλοί τρόποι και χαμόγελο...

Κάθε φορά που ταξιδεύω σε δυτικού τύπου κοινωνίες, επιστρέφω με ένα παράπονο...γιατί δεν είμαστε κι εμείς έτσι;

Δεν εννοώ στα οικονομικά ή σε θέματα υποδομής, εννοώ σε κάτι πολύ πιο απλό, στους τρόπους, στη συμπεριφορά απένταντι στα άτομα που συναντάμε καθημερινά. Ο αγαπημένος μου Νικόδημος έχει αποκαλέσει αυτό το σύνδρομο "εθνική τσαντίλα". Εγώ τείνω να το μετανομάσω σε "εθνικό μιζέριασμα".

Έχω συμπληρώσει πέντε ημέρες πέρα από τον Ατλαντικό και εκτός από την ευεξία που προκαλεί η εξερεύνηση καινούργιων πραγμάτων, έχω μια μονίμως θετική διάθεση. Ο λόγος είναι απλός: ο καθένας που συναντώ και χρειάζεται να του μιλήσω (για πληροφορία ή απλά για να περάσω ξυστά από δίπλα του) μου απαντά με ένα χαμόγελο, το οποίο, καθώς δεν θέλω να φανώ αγενής, φοράω κι εγώ στο πρόσωπό μου. Στη συνέχεια, το "φόρεμα" γίνεται "αίσθημα" και εξελίσσεται σε θετική διάθεση.

Καλοί τρόποι; Ναι! Επίπλαστοι; Ίσως, αλλά αποτελούν ένα από τα υψηλότερα πολιτιστικά επιτεύγματα, καθώς αντικατοπρίζουν τον σεβασμό του ενός ατόμου για την προσωπικότητα του άλλου. Δεν έχει σημασία αν εκείνη τη στιγμή εσύ έχεις "τις μαύρες σου". Δεν είναι υποχρεωμένος και ο άλλος να τις αποκτήσει, διότι σίγουρα, έτσι δεν λύνεις το πρόβλημά σου. Αντίθετα, με τη μουρτζουφλιά, το μιζέριασμα και τη μόνιμη τσαντίλα, όχι μόνο δεν το λύνεις, αλλά πολλές φορές το επιτείνεις ή αποκτάς καινούργιο. Στην Ελλάδα το έχουμε ονομάσει αυτό "ειλικρίνεια", ενώ δεν είναι τίποτα άλλο παρά αγένεια και έλλειψη σεβασμού στον άλλο. Δεν αμφισβητώ το δικαίωμα της εξωτερίκευσης των αρνητικών συναισθημάτων, απλά δεν βλέπω το λόγο γιατί θα πρέπει να γίνει αυτό στο λεωφορείο, στην τράπεζα ή στις κάθε είδους ουρές. Άσε που σπανίως εξωτερικεύονται τα θετικά συναισθήματα, με αποτέλεσμα να ανατροφοδοτείται η αρνητικότητα.

Ακόμα και το τυπικό "have a nice day", λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, τόσο για αυτόν που το δέχεται, όσο και για αυτόν που το λέει. Καταλήγεις να έχεις μια καλή μέρα, ότι κι αν σου τύχει, μόνο και μόνο επειδή σου το είπε κάποιος (η δύναμη των λέξεων είναι μεγαλύτερη απ΄ ότι θέλουμε να πιστεύουμε).

Δεν μπορώ να μην θυμάμαι τις πόρτες που έτρωγα στα μούτρα κάθε φορά μου περπατούσα με έλληνα συμφοιτητή μου στην Αγγλία. Εδώ, ο καθένας που περνά την πόρτα του μετρό για παράδειγμα, την κρατάει μέχρι να την στηρίξει ο επόμενός του. Είναι το ελάχιστο δείγμα σεβασμού και αναγνώρισης της ύπαρξης του άλλου.

Δεν γίνεται να μη μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ακόμα και ένα 10χρονο αγοράκι, μου κράτησε την πόρτα καθώς διασταυρονώμαστε σε κάποιο σημείο...το "ευχαριστώ" γίνεται φυσική απάντηση σε τέτοιες καταστάσεις.

Δεν μπορώ να μην θαυμάσω την πειθαρχία, κάθε φορά που σταματάει ο συρμός του μετρό και σχηματίζονται σχεδόν αυτόματα, σειρές αναμονής στις δύο πλευρές της κάθε πόρτας. Απλή λογική: αν δεν αδειάσει πρώτα το βαγόνι και δεν κάνουν χώρο στην πόρτα για να αποβιβαστούν, πώς θα χωρέσουν αυτοί που θα επιβιβαστούν;

Θα μπορούσα να αναφέρω και άπειρα άλλα παραδείγματα, που ενοχλούν και ενίοτε πονάνε, διότι αποδεικνύουν ότι παρόλη την "αυθεντικότητά" μας, δεν έχουμε μάθει να συνυπάρχουμε , ακολουθώντας βασικούς κανόνες, που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη "καλή" συμπεριφορά, αλλά και με τη λογική της απρόσκοπτης διαβίωσης.

Συμπέρασμα: Χαμογελάστε, μπορεί και να το νιώσετε ή ακόμα καλύτερα να "κολλήσετε" και κάποιον γύρω σας!