Διαχρονικά Αγαπημένα Αντικείμενα (part III)

Ανταποκρινόμενη και στην πρόσκληση της φίλης ρενάτας, καταθέτω και τα αγαπημένα αντικέιμενα σε βάθος χρόνου, τα οποία απλά δεν μπορώ να αποχωριστώ συναισθηματικά, ακόμα κι αν δεν τα χρησιμοποιώ πλέον...

Η Τόσι, το πρώτο μου λαπτόπι, το οποίο αγόρασα το καλοκαίρι του 1996 για τις ανάγκες των σπουδών μου στην Αγγλία. Οι προδιαγραφές της με τα σημερινά δεδομένα, είναι αστείες, αλλά έξακολουθεί να με γοητεύει το στρουμπουλό σχήμα της και το άνετο πληκτρολόγιό της. Ενίοτε, όταν θέλω να γράψω κάτι επίσημο, ξεκινώ στην Τόσι και μετά το μεταφέρω αλλού για εκτύπωση.

Η Τζοζεφίνα, για την οποία έχω γράψει εδώ. Λόγω αλλεπάλληλων μετακομίσεων αδυνατώ να βρω τις αυθεντικές φωτό της.

Ο Ζούλης (εκ του "ζουληχτούλης"), ένας άσπρος λούτρινος αρκούδος με σωμών παπιγιόν, ο οποίος μου έκλεψε την καρδιά το σωτήριον έτος του 1990! Τον είδα στο ράφι ενός καταστήματος και κυρριολεκτικά μου έκανε κλικ. Το πιο μυστήριο όμως είναι ότι η μητέρα μου, πήγε να μου τον αγοράσει την επόμενη μέρα, αλλά δεν πήρε τον ίδιο και το κατάλαβα, οπότε επιστρέφουμε μαζί στο κατάστημα και παίρνουμε τον σωστό αρκούδο! Με περίμενε ο ατιμούλης! Στην τελευταία μου επιστροφή από την Αγγλία, είχα την τύχη να είναι άδειο το διπλανό μου κάθιμα, οπότε ο Ζούλης κάθισε αρχοντικά και δεμένος με τη ζώνη του σαν κύριος! (ο παραδιπλανός μου κύριος με κοιτούσε ώς μουρλή...ακόμα αναρωτιέμαι το γιατί!). Στη φωτό εμφανίζεται ένας σωσίας του Ζούλη, καθώς ο ίδιος δεν αρέσκεται να ποζάρει!

H Cannonίτσα μου, της οποίας τα αριστουργήματα βλέπετε στο παρόν μαγαζί!

Το γιωταπόδι, το οποίο κατά καιρούς το αφήνω να ξεκουράζεται στο σπίτι

Και η πάσα πάει:

Στη Νημερτή

Στην Ψιψινέλ

Στην Artanis

Στη συμμαθήτρια