Ένας χρόνος μπλόγκιν-One year of blogging, part II

Πριν από ένα χρόνο και κάτι μέρες, άλλαξα τμήμα στον οργανισμό που εργάζομαι. Αυτό είχε τις εξής δύο συνέπειες: ανάκτηση της ψυχικής μου ισορροπίας και το ξεκίνημα του παρόντος ιστολογίου...

Roughly a year ago, I changed department at work. That had two outcomes: I recovered my peace of mind and the start of this blog....

Για την ακρίβεια, τα νέα μου καθήκοντα μου παρείχαν μόνιμη και γρήγορη πρόσβαση στο ίντερνετ κατά τις εργάσιμες ώρες. Καθώς μάλιστα τελείωνα σχετικά γρήγορα ότι μου ζητούσαν, είχα αρκετό χρόνο για σερφάρισμα...Μία από τις πρώτες μου επισκέψεις ήταν στο site του Νίκου Δήμου, από όπου και έμαθα πως είχε ανοίξει μπλογκ...

To be more precise, my new duties involved permanent and direct access to the internet during working hours. Additionally, I used to finish my errands early, so that I had plenty of time for net surfing... One of my first visits were to the site of my favourite author, where I was informed that he had started a blog...

Ανοίγω μια παρέθεση εδώ, για να πω πως μέχρι τότε είχα επισκεφθεί μόνο το μπλογκ της Κουρούνας και της φίλης μου της Sniff, αλλά δεν μου είχε δημιουργηθεί η επιθυμία να φτιάξω δικό μου ιστολόγιο, κλείνει η παρένθεση.

I must note that till then, I had only vistited the blogs of Kourouna and of my friend Sniff, but I had no desire to open my own blog.

Μου δημιουργείται λοιπόν η επιθυμία να αφήσω κι εγώ a piece of my mind στα Νικοδήμια δρώμενα, οπότε ανοίγω ένα λογαρισμό μπλογκ. Ένας από τους πρώτους που με σχολίασαν ήταν ο alombar42 (come back dear!) Ομολογώ πως δεν είχα και πολλή όρεξη να ασχοληθώ με το συστηματικό γράψιμο, λόγω παλαιότερων τραυματικών εμπειριών. Έτσι από την πρώτη φωτό μέχρι το δεύτερο ποστ, μεσολάβησε σχεδόν ένας μήνας. Τότε ανακάλυψα το μπλογκ του Μάνου, τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίζω δια ζώσης στην προ μπλογκς εποχή, καθώς και του συμφοιτητή μου. Σιγά-σιγά ακολουθούσα τα λινκς των διαφόρων συνομιλητών αλλά και σχολιαστών και τα πρόσθετα στην "κολώνα" μου. Ιστολόγια με συστηματική ροπή στο χιούμορ (που είσαι Λαμπρούκοοοο!), στις ψυχολογικές αναζητήσεις (ναι χνουδάκι, για σένα λέω) αλλά και με λογοτεχνικές αξιώσεις (δεν θα μιλήσω μόνο για την Ντόλυ που έγινε πλέον DIVA αλλά και για την Ελληνίδα) και άλλους πολλούς!

Therfore, through my visits to Dimou's blog, I got the need to leave a piece of my mind in his comments, so I opened a blog account. One of the first to comment, was alombar42 (come back dear!). I admit that I was not that keen on writing, due to some sad experience in "professional" writing", so the two first postings were a month apart. Then I discovered Mano's blog, whom I happened to know beforehands, as well as the blog of my colleague at University. Little by little as I was following the links to other commentors and added them to my blogroll. Blogs seriously leaning towards humour, soul-searching, creative writing and many more!

Το αστείο είναι πως η πρώτη μπλόγκερ που συνάντησα διά ζώσης, ήταν και η πλέον "απομακρυσμένη" γεωγραφικά (ναι, το Ψιψινελάκι εννοώ!). Από το καλοκαίρι και μετά βέβαια, πέσαν βροχή οι μπλογκοσυνάξεις στις οποίες συμμετείχα, από όπου βγήκε και το εξής συμπέρασμα: σε αντίθεση με τα διάφορα forums και chatrooms, στα μπλογκς διαγράφεται αρκετά καθαρά ο χαρακτήρας του καθενός, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν "δυσσάρεστες" εκπλήξεις, τουλάχιστον για μένα...

Έχω και άλλα να πω και πολλούς ακόμα να αναφέρω, αλλά είναι η ώρα να βγάλω βόλτα τις "κορούλες" μου. Σας φιλώ προς το παρόν!

The funniest thing was that the first blogger to meet in person, was the most distant geographically (Psipsinel in Canada). From summer and on though, I had the pleasure to meet even more bloggers, reaching the following conclusion: that contrary to various chatrooms and forums, a personality can be clearly infered through one's blog, so that there are no "nasty" experiences, at least for me...

I have a lot more to say and many more people to mention, but it is time to walk my dogs... So long for now!