Κωμμωτήρια,σοκολάτες & Μποντ

Τελικά χθες ήταν ένα "γεμάτο" απογευματόβραδο διότι:

1) Πήγα κωμμωτήριο
2) Συναντήθηκα με βίκτωρα για γλυκό πριν το σινεμά, όπου αμαρτήσαμε αμφότεροι με σουφλέ σοκολάτας.
3) Είδαμε το Casino Royale (όπου μαθαμε μεταξύ άλλων και πως απέκτησε τα μηδενικά του ο Μποντ).

Συνμπεράσματα:

α) Το καφέ στον πάτο του Village Παγκρατίου προσφέρει το δεύτερο καλύτερο σουφλέ σοκολάτας που έχω φάει ποτέ μου (το πρώτο παραμένει σπεσιαλιτέ κάπου στο γοργονολίμανο!)

β) Ο Μποντ...δεν έμοιαζε με ότι έχουμε συνηθίσει ως τώρα. Ο λόγος είναι απλός: είναι βασισμένο στο πρώτο-πρώτο βιβλίο του Φλέμινγκ, οπότε πρόκειται ουσιαστικά για το ντεμπούτο του Μποντ ως πράκτορα. Γιαυτό και μόνο το λόγο, είναι δικαιολογημένο το κάπως "αγροίκο" αλλά και ανθρώπινο πρόσωπο που βγάζει ο ήρωας. Λείπει το "class" που τον έχει χαρακτηρίσει στις προηγούμενες ταινίες, παρόλα αυτά τον βλέπουμε ως πιό ολοκληρωμένη προσωπικότητα σε σχέση με τους προηγούμενους Μποντ. Λείπουν επίσης και οι πολλές-πολλές γκατζετιές, με αποτέλεσμα να πρόκειται σχεδόν για one-man-show, με πάρα πολλή δράση.

Σούπερ σημεία: - Η σκηνή με το κυνηγητό στους γερανούς και οι σκηνές στο καταρρέον βενετσιάνικο παλάτσο.

Χάλια σημεία: Η ατυχής προσαρμογή της ιστορίας στα "σημερινά" δεδομένα (τρομοκρατία αντί ψυχρού πολέμου) και η εμμονή της Sony στη γκρίζα διαφήμιση των προϊόντων της (κινητά και λαπτόπια).