κι άλλη τούμπα!

Κάποιος ανάδρομος πρέπει να με έχει πάρει στο κατόπι...(βλ. ποστινγκ 20/4)

Δεν εξηγείται αλλιώς.... Χθές το απόγευμα είχα ραντεβού με το Βίκτωρα και μια συνεργάτη του στη στοά της Κοραή για φαγητό (ξέρετε, Σταρμπούκιο, Τυχεράκιας, πιτσαρία και "Φωλιά του Βιβλίου"). Καθώς πλησιάζω την είσοδο της στοάς, βλέπω με την άκρη του ματιού μου κάτι πράσινο απέναντι από το Στραμπούκιο. "Κανούργιο μαγαζί-οικολογικό φαγουλερί" σκέπτομαι και προχωρώ....κάνοντας μια θεαματική βουτιά ακριβώς στην είσοδο της στοάς. Απλώθηκα μπρούμυτα και έστειλα την τσαντούλα μου τσιφ στο βιβλιοπωλείο (όσοι ξέρουν το μέρος, καταλαβαίνουν για τι απόσταση μιλάω. Σα να ήταν η τσάντα μου μπάλα του μπόουλινγκ και έριχνε ΟΛΕΣ τις κορίνες;κάπως έτσι!) Αμέσως τρέχουν να με συνδράμουν ένας ώριμος κύριος (για να με σηκώσει) και ένας συμπαθητικός γιάπης (για να μου φέρει την τσάντα). Τους ευχαριστώ αμφότερους και συνεχίζω κουτσαίνοντας για το ραντεβού μου....

Το κεφάλαιο "τούμπες" καταλαμβάνει πολλές σελίδες στο κόμικ της ζωής μου. Από τότε που άρισα να περπατώ, τα γόνατά μου γέμιζαν από σημάδια τα οποία "θα πέρναγαν μέχρι να παντρευτώ". Παντρεύτηκα αλλά δεν πέρασαν, αντίθετα αυξάνονται και πληθύνονται. Το αστείο είναι πως είμαι γενικά "ισορροπημένο" άτομο. Και ποδήλατο κάνω....και πατινάζ πάγου (χωρίς διπλό λουπ!) και ρόλερς....μόνο στο περπάτημα έχω κάποιες πτωτικές τάσεις κι αυτό όχι πάντα. Συνήθως όταν ανοίγει ο καιρός...λέτε να φταίνε τα παπούτσια; Μπα....