Μέρος Βον επιτέλους!

Ξέρω-ξέρω! Δεν κρατιέστε από την αγωνία για να μάθετε τη συνέχεια και το τέλος του επεισοδίου "Ξενάγηση στην Αθήνα". Έχω όμως τρεις καλές δικαιολογίες: α) Δεν έχω αρκετές φωτογραφίες β) Έπεσε coca-cola στο πληκτρολόγιό μου και καθάριζα μετά μανίας και γ) είχα κι άλλες δουλειές (sic).

Στο ψητό:

Μιάς και τους έδειξα τα αρχαία μας κάλλη και επειδή τους έκοψα για πολύ διψασμένους για πολιτιστικές εμπειρίες, τους πήγα στη Μητρόπολη. Παρόλες τις σκαλωσιές -για κακή μου τύχη- μπήκαμε και μέσα. Περιττό να σας πω ότι τους εξηγούσα για τα σκηνώματα του Πατριάρχη και της Αγ. Φιλοθέης....καθώς και τι ακριβώς είναι τα "τάματα" που είδαν κρμασμένα σα κομπολόι σε μια εικόνα. Εκεί να δείτε ενδιαφέρον... τους επανέφερα για λίγο στην πραγματικότητα με ένα διαλειμματάκι για καφέ σε παρακείμενο μαγαζί που είχε και βιβλιοπωλείο στο ισόγειο. (Δε λέω ποιό, μην κάνουμε και διαφήμιση!) Αγόρασαν και οδηγό ελληνικής κουζίνας για τα "παιδάκια" τους (κάπου 25 με 30 νομίζω ότι είναι) και εγώ να κοιτώ με εμβριθές ύφος τα βιβλία σκεπτόμενη: "γκρουμπφ! Που θα τους πάω τώρα;" ώσπου ένα αλμπουμάκι μου έκανε κλικ. Φυσικά! Καπνικαρέα. Στρίβουμε λοιπόν και μπαίνουμε σε μία Ερμού ΠΗΧΤΡΑ! (Μην ξεχνάμε ότι ήταν Πέμπτη και απογευματάκι). Την περιεργαζόμαστε εξωτερικά, μπαίνουμε και μέσα (ομολογουμένως πρέπει να είχα τουλάχιστον δύο δεκαετίες να μπω μέσα, όχι πως είχε αλλάξει τίποτα). Επόμενοι προορισμοί: Ζάππειο και Εθνικός Κήπος. Ευτυχώς, μόλις είχαν περάσει ένα χεράκι μπογιά το οίκημα και δεν ντροπιαστήκαμε! Το θαύμασαν μέσα-έξω και συνεχίσαμε για τον Κήπο. Οι πάπιες είναι όλες μαντρωμένες (μάλλον για το φόβο της γρίππης) και η λιμνούλα τους σχεδόν στεγνή. Συνεχίζουμε στην υποτυπώδη "ζωολογική συλλογή", όπου ανακαλύπτουμε: 1 νεογέννητο κατσικάκι, 2 άρτι αφιχθέντες γαϊδαράκους, το στρουθοκάμηλο μόνο του, ποντικάκια-pets στο κεντρικό κλουβί των πουλιών, με πουλιά διαφόρων ειδών και τα παγώνια σε μεγάλα κέφια! Οι παγώνες αντίθετα μοίραζαν τη μία χυλόπιτα μετά την άλλη. Προσπαθώ να τρενάρω λίγο το χρόνο της επιστροφής στο αυτοκίνητο, για να φτάσει η ώρα του ραντεβού που έχουμε δώσει με το Βίκτωρα για φαγητό στο Λυκαβηττό, οπότε τους περνάω και από τα Ρωμαϊκά λουτρά στην Αμαλίας. Παίρνουμε το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ και ανηφορίζουμε. (Σημείωση: οι άνθρωποι είχαν περάσει 5 ημέρες στη Σαντορίνη όπου δοκιμάσαν όλα τα τερτίπια της ελληνικής κουζίνας και είχαν πήξει από το μουσακά και τα σουβλάκια, οπότε σκεφτήκαμε να τους μυήσουμε και στην εγχώρια haute cuisine τρομάρα μας!) Συναντάμε το Βίκτωρα έξαλλο, διότι παρόλο που είχαμε κλείσει τραπέζι έγκαιρα, αυτό που μας έδωσαν δεν είχε θέα πουθενά, παρά μόνο στους υπόλοιπους θαμώνες, η δε απάντηση της υπεύθυνης ήταν σκαιότατη...Τουλάχιστον ανεβήκαμε μέχρι τον Αγιο Γεώργιο για να θαυμάσουν πιο πανοραμικά τη θέα και ξανακατηφορίσαμε προς αναζήτηση βενζίνης (καθότι το ρεζερβουάρ έδειχνε πτωτικές τάσεις) και άλλου εστιατορίου. Μετά από πολύ κόλλημα και ανεφοδιασμό, κατάλήξαμε που; Στο Ζάππειο και πάλι! Κάτι καρμικό πρέπει να με συνδέει με το χώρο! Πήγαμε στο εστιατόριο μολονότι δεν είχαμε κάνει κράτηση και όχι μόνο δεν μας στραβομουτσούνιασαν (ξέρετε τι εννοώ, το μόνμο υφάκι των maitres d') αλλά μας εξυπηρέτησαν ΑΨΟΓΑ! (Όχι δεν παίρνω ποσοστά για να τα γράφω αυτά, αλλά το καλό να λέγεται!). Μετά βέβαια είχαμε και τη διαδρομή των 45χλμ για να φτάσουμε στα κρεββατάκια μας (οι επισκέπτες μας ήδη κάναν προθέρμανση ύπνου στο πίσω κάθισμα), αλλά...άζιζε τον κόπο!

ΥΓ. Τις φωτό της Καπνικαρέας και του Ζαππείου τις ψάρεψα από το web οι υπόλοιπες, και στα δύο postings, είναι δικά μου ατοπήματα.